Smile is a universal language

 Yes, smile is a universal language, I choose to write this letter in combination with tagalog, because I really cannot explain it well in English.

So I decided to ride a bike a while ago for a change since I bought my bike I rarely use it because I work far from home and that I leave it here in Pampanga.

I am happy to share this to you people what I realized while I am riding my bike on my way to nowhere, Yes I you read it right, said no where to emphasize that I did it without I idea where I want to go, and I am not familiar to where I go.

I really want to tell you what is the story of my life but I want to directly tell you my realizations already.

Una,

Just do it

Mas maigi pala ang konting plano at execution kesa sa puro plano at walang execution at all, yes it is hard in life especially when you do not know what you will face, hindi ka kilala ng tao, nakatingin sila sa iyo, kung bakit ka ba mapagmatyag dahil hindi ka pamilyar sa lugar, pero ang takot na baka maligaw ka at may mangyaring masama sa iyo. pero kinalaunan marerealize mo na ang takot sa buhay ng tao ay mas nakakagawa ng disadvatage other than advantage.

It is easy, you don't know them personally then what would be your language your way of communication is SMILE.

Yes, people tend to be more kind when they are not in their territory, I realize this more often than not, because I already work far from home 3 years in Bataan and a year and almost a half in Zambales. But what would be the best thing to do when you are afraid of people around you, you smile.

Si Tatay na nakaupo at nakatingin sa malayo, pagbisita ko sa dati ko ekwelahan.

Narealize ko kung gaano ka fast-paced ng buhay ko compare noon, dati sobrang bagal ng oras, gusto ko na makapagtapos ng pag-aaral, mabili ko na ang mga gusto ko sa buhay, gusto ko na umalis sa poder ng magulang ko, para sarili ko na ang decision sa buhay ko, ngayon eto na, sobrang hectic ng buhay, gigising ka lang para isipin ang trabaho at mga resposibilidad mo sa buhay at babaunin mo pa ito sa pagtulog upang kinabukasan ay masulosyonan mo na.

Sakabilang banda, may konting inggit ako sa mga taong mas konti ang iniisip sa buhay, at mas payapa ang kanilang buhay.

Sa pag-iikot ko meron pangit na bahay, may magandang bahay, sa pag-iisip ko meron taong mahirap pero mabuti, meron din namang mayaman pero masama, meron din naman masama pero mabuti, meron din naman mahirap pero masama.

May simpleng buhay na magkaka-ibigan, kumakain ng walang upuan at walang mesa pero payapa at masaya, hindi nga lang natin alam kung hanggang kailan payapa ang buhay, pero at the very moment, nagpapasalamat ako sa Diyos kasi payapa sila, at payapa ko nakitang masaya sila sa buhay nila, I would never know if may mga problema sila, pero ang mata at ang ngiti ang makapagsasabi na maayos ang kalagayan ko at this very moment despite of those problems that I would never know and that I would never wish to know.

May pusang patay sa daan, may kuting na tumatakbo paakayat ng puno, at may pusang cute nakatingin lamang sa malayo.

Kahit sila nakakaranas ng kabutihan pansamantala, dahil na din sa estado ng buhay ng kanilang mga amo, at mapalad naman ang pusang hanggang sa huli hininga ay inalagaan ng amo, at sa pusa namatay, hindi ko alam I just hope na naging masaya din ang kanyang buhay.

Oo hindi ko nga alam kung saan tutungo ang daan na tinatahak ko habang ako'y nagbibisekleta, pero may idea ako sa lugar kung saan ako nakatira at kung ano lugar ako umiikot-ikot, ito din naman ang importance ng nag-iisip hindi yung dali nalang ng dali sa decision sa buhay, meron tinatawag na cumulative risk, kaya kapag nagdedecision tayo sa buhay meron tayong fall back or it may be a thing kung saan kapag bumagsak tayo ay may sasalo sa atin.

At the end of the day, the lesson I learned from today and to all the realization I had, I thank God that I decided to go out than to spent my weekend scrolling in social media because I felt tired doing reports and all other work errands, but I decided for a change and look at the beauty of uncleaned street, the priceless face of children playing on the street, there still some children playing yung mga dati mga laro like piko and tumbang preso, bike-bike, and not playing their mobile phones. 

I was excited to share this realization, sometime you need to act and do it right away, then think of what thing most challenge you than sit there and think of everything and do nothing.